GROETEN UIT DE STAM in Den Haag.
EEN WARM BAD Deel 3
Vele van onze kinderen redden het afkicken niet zonder kliniek.
Een paar daarvan moeten de vakantieperiode daar doorbrengen om in herstel te komen.
We volgen de komende tijd een aantal daarvan.
Hallo, goedendag, Gutentag, Hello, Ola
Mij is gevraagd om een stukje te schrijven voor Moeders voor moeders.
Laat ik mezelf eerst even voorstellen:
Ik ben Betty, 27 jaar, ik kom oorspronkelijk uit Bergen op Zoom, ben enigst kind en ik kom uit een grote kermisfamilie.
Even terug in de tijd. Ik ben geboren op 15 juni 1994. Mijn vader en moeder waren echte kermisexploitanten in hart en nieren. Dus ik ben ook echt in deze wereld opgegroeid. Toen ik een halfjaar was gingen mijn ouders uit elkaar en ik heb niks meer van mijn vader vernomen na die tijd. Mijn moeder en ik zijn dus voor een lange tijd samen geweest. De eerste 12 jaar van mijn leven om precies te zijn. Deze jaren waren gevuld met liefde, geluk maar ook weinig stabiliteit. Ik ging vaak heen en weer van mama, opa en oma, en al mijn tantes. Ondanks dat was ik wel een blij en tevreden kind. Op mijn 12e hertrouwde mijn moeder, met een man genaamd Bert die uit een boerendorp kwam in de buurt (zo’n 30 min van Bergen op Zoom) hij heeft mij vanaf mijn 13emishandeld en vanaf mijn 14e seksueel misbruikt tot mijn 16e. In deze tijd ging het snel bergafwaarts met me, ik greep eerst naar eten en op mijn zwaarste woog ik 145 kilo. Ik heb rond mijn 17eook een maagverkleining laten doen. Ik was in deze tijd erg depressief en dacht elke dag aan de dood. Ik heb toen het misbruik plaatsvond nooit wat durven te zeggen, ik heb het later wel aan mijn moeder verteld maar ze geloofde me niet. In dit jaar zijn Bert en mijn moeder ook uit elkaar gegaan. Niet lang daarna ging mijn moeder samenwonen met mijn 2e stiefvader Johan, dit was een kermisman en een achterneef van mijn opa. Johan en ik lagen elkaar niet, maar ben wel voor hem gaan werken, heel simpel omdat ik dit leven kende en het makkelijk geld was. In 2012 toen was ik 19 of 20, toen werd mijn moeder ziek, ze kreeg lymfklier kanker. Na 2 jaar was ze even ‘schoon’ maar in 2016 overleed ze. Toen werd het zwart, ik ben heel erg gaan drinken wat ik voorheen ook al deed maar ik verloor mezelf helemaal. Ik ben bij mijn stiefvader blijven wonen en werken, we hadden nog steeds geen goede band, maar ik kon nergens heen omdat ik me ook helemaal afsloot van mijn familie en hun niks liet weten van mijn problemen. Ook tussen hem en mij ging het van kwaad tot erger, vaak ruzie, hij sloeg me ook vaak en heeft me ook 1 keer misbruikt. Begin 2019 ben ik naar Zuid-Afrika geweest voor een behandeling van 6 weken. Dit was oké, maar ik was hier niet helemaal eerlijk, voornamelijk over het misbruik, ik schaamde me hiervoor. In juni van dit jaar ben ik heel erg terug gevallen. Toen heeft mijn stiefvader me eruit geschopt en heb ik aan de bel getrokken bij mijn familie. Na een tijdje kwam ik Stichting de Stam in Den Haag tegen en ben hier in Augustus 2019 heen gegaan.
Hoe gaat het nu?
Ik ben inmiddels bijna 2 jaar hier, ik zit in de nazorg al ruim een halfjaar en ik doe vrijwilligerswerk bij de Ooievaart. In September begin ik aan een nieuwe opleiding en ik heb veel vrienden gemaakt hier. Tussen mij en mijn familie is veel uitgesproken en we gaan weer op een normale manier met elkaar om. Ze zijn trots op me.
Ook ben ik bij Psytrec geweest om mijn trauma’s aan te pakken, dit was pittig maar ik ben blij dat ik het gedaan heb.
Ook ben ik trotse tante van Luca, dat is de zoon van mijn neef, ik ben dankbaar dat ik een deel van zijn leven mag uitmaken.
Ik heb veel te danken aan de Stam en ik zie het ook als mijn 2e familie. Ik heb vooral geleerd om mezelf te zijn, om me gevoel te uiten en voor niemand mezelf aan te passen. Ik ben hier ook uit de kast gekomen en dat voelt nog steeds als een opluchting.
Ik ben mezelf hier heel erg tegen gekomen, maar ik ben blij dat ik het gedaan heb.
Want ik overleef niet meer maar ik leef.
