GROETEN UIT DE STAM in Den Haag.
EEN WARM BAD Deel 6
Vele van onze kinderen redden het afkicken niet zonder kliniek.
Een paar daarvan moeten de vakantieperiode daar doorbrengen om in herstel te komen.
We volgen de in deze tijd een aantal daarvan.
MIjn naam is Marley, 28 jaar en verslaafd.
Tot mijn 7de levensjaar was ik een vrolijk kind dat altijd buiten te vinden was in de straten van Den Haag. Nadat onze buurt hard achteruit ging besloten mijn ouders om naar het Westland te verhuizen om zo een veilige woonomgeving voor mijn broer, mijn zus en ikzelf te creeren. Dit is in zekere maten ook gelukt qua omgeving en scholing, maar jammer genoeg werden wij als gezin niet geaccepteerd.. Vanaf dag 1 op school begon het pesten bij mij en dit ging dag in dag uit door. Ik had lang haar, een ''raar'' (Haags) accent en kleedde mij alternatief. Ik viel op en was dus een makkelijk slachtoffer. Hoe meer ik werd gepest, hoe liever ik ging doen en des te vaker kreeg ik de deksel op mijn neus. Ik was een goede leerling en toen ik een klas mocht overslaan werd mij dit niet in dank afgenomen. Hierdoor werd ik ook steeds vaker in elkaar geslagen, voor rijdende autos's geduwd of in het drijfzand gegooid om mij daar achter te laten om te verdrinken.
Thuis kwam ik niks te kort en kreeg ik alle warmte en liefde die een kind behoort te krijgen. Mijn moeder was een echte huisvrouw die 24/7 voor ons klaar stond. Mijn vader werkte zich een slag in de rondte om voor zijn gezin te zorgen en in het weekend ging die altijd mee naar de voetbal. Ook hier werd ik gepest, maar omdat ik de sport zo leuk vond nam ik dit voor lief. Mijn ouders zijn vaak naar school voor mij geweest wat betreft het pesten, maar hier werd geen gehoor aan gegeven, omdat beide ook met de nek werden aangekeken. Het viel allemaal wel mee en ik moest niet zo zeuren werd er gezegd.
Éénmaal klaar met de basisschool ging ik naar het VWO toe. Ik dacht een nieuwe ronde met nieuwe kansen op een leuk sociaal leven. Jammer genoeg begon hier het gehele ritueel weer opnieuw. Dit zorgde ervoor dat ik heel onzeker werd en mij anders ging gedragen dan dat ik in werkelijkheid was. Ik werd een Kameleon en tegelijktertijd vond ik mijzelf een mislukking, omdat ik mijzelf niet durfde te zijn. Wel probeerde ik thuis de schijn op te houden dat alles goed ging, want ik wilde niet dat mijn ouders zich weer zorgen om mij moesten gaan maken. Uit school ging ik vaak de straat op, op zoek naar vertier. Ik had wel een aantal vrienden, maar trok veelal met de oudere garde op en vond dit cool. Hierdoor kwam ik ook al snel met drank en drugs in aanraking. Ik was eigenlijk meteen verkocht: ik voelde mij ''on top of the world'', zelfverzekerd en het belangrijkste gevoel is dat er eigenlijk geen gevoel meer was. Ik alle zorgen om mij heen vergat en niemand mij meer kon kwetsen. Ik verscheen steeds vaker onder invloed op school of ik kwam helemaal niet. dit zorgde ervoor dat ik uiteindelijk ook een niveau ben gezakt en met veel pijn en moeite mijn HAVO diploma heb gehaald.
Ik ging steeds vaker met de ''bende van ellende'' om en begon met dealen. Dit gaf mij status en aanzien. Ik liet mij ook niet meer pesten en begon van mij af te slaan. Eigenlijk omdat ik nog steeds mijzelf niet durfde te zijn en op een gegeven moment ook niet meer wist hoe. Ik gleed steeds dieper af, kwam regelmatig met justitie in aanraking en zo heb ik mij op mijn 20ste voor het eerst laten opnemen. Ik geloofde toen nog niet dat ik verslaafd was en dat mijn gebruik mij niet in de weg stond om te worden wie ik zou willen zijn. Hierdoor viel ik dus alweer snel terug en ging ik op de oude voet verder. Ik was een boef, een junk (& ook nog vader geworden tussendoor) en zo zou mijn leven eruit gaan zien. MIjn ouders waren inmiddels naar Spanje geemigreerd om een nieuw rustig bestaan op te bouwen. Ze wisten dat het wederom niet goed met mij ging en hebben als laatste strohalm mij overgehaald naar hun toe te komen om zo met een schone lei te beginnen. Zo gezegd, zo gedaan en ik ik vertrok zonder iemand iets te vertellen.
Ik heb hier werk gevonden als kok en enige tijd ging het goed. Toch mezelf weer aan weten te praten dat 1 drankje of 1 lijntje wel moest kunnen. Weer terug bij af en toen was ik er klaar mee. Niet met gebruiken, maar wel om nog langer te leven. Ik werd een kind van de Duivel en ik deed alles voor mijn gebruik. Inbraken, overvallen, geweldpleging waren de normale gang van zaken voor mij geworden om in mijn verslaving te kunnen blijven voorzien. Ik was mijzelf helemaal kwijt en hierdoor uiteindelijk mijn familie ook. Na 5jaar ellende die ik heb veroozaakt moest ik er hier uit bij mijn ouders en ook door de Spaanse autoriteiten. Ik gaf mijzelf nog eenmalig de kans op een nieuw leven door hulp te gaan zoeken. Met een afgetakeld lichaam vol littekens + een flinke schuld ben ik terug naar NL gekomen.
Eerst naar IGHD gegaan om vervolgens door te stromen naar een safehouse. Er hier 2 dagen voor afronding worden uitegooid wegens wangedrag met als resultaat een paar maanden op straat te vertoefen. Toen kwam De Stam op mijn pad en dit klonk als een traject wat mij wellicht wel zou kunnen veranderen van boef tot leuke lieve vent met eigenwaarde en de zin van het leven weer terug te krijgen. Dit is gelukt, maar zeker niet zonder slag of stoot. Het heeft maanden geduurd voordat ik de daadwerkelijke insteek van het programma snapte. Dat ik als persoon niet werd afgekeurd, maar mijn gedrag wel. Dat ook ik de moeite waard was en het recht had op warmte en liefde. Ik snapte er géén fluit van haha. Gelukkig kan ik er nu om lachen, net zoals ik weer kan huilen. Heerlijk gewoon!
Ik ben inmiddels ruim 14 maanden clean, zit in de nazorg en heb nagenoeg alles wat mijn hartje begeerd. Ik heb een leuke baan waarin ik nu zelf probleemjongeren belegeid, ik sta op het punt een opleiding te beginnen, financieen op orde, heb mijn familie terug, een leuke vriendin aan de haak geslagen en heb er zelfs een bonus-familie bijgekregen. Ik ben ook bezig om mijn dochter terug te krijgen in mijn leven en op de manier zoals ik nu bezig ben gaat mij dit ook zeker lukken. Maar het aller belangrijkste is dat ik mijzelf weer in de spiegel kan aankijken en hardop durf te zeggen dat ik er ook mag zijn.
Ik ben Marley, 28 jaar en ik leef.
